Sevgul Uludag
caramel_cy@yahoo.com
Τηλ: 99 966518
Ήταν μόλις εννιά μηνών μωρό όταν η μητέρα του Ayten Ibrahim τον άφησε σε κάποιους φίλους της να τον προσέχουν για μερικές ώρες…
«Αυτό είναι το γάλα του» τους είχε πει…
«Έχω μερικές δουλειές να κάνω για λίγες ώρες στο νότιο μέρος της Λευκωσίας και θα επιστρέψω σύντομα…»
Η γυναίκα αυτή, η μητέρα του Mehmet Karadal, έφυγε αλλά ποτέ δεν κατάφερε να επιστρέψει…
Οι διακοινοτικές συγκρούσεις που ξεκίνησαν στο τέλος του Δεκέμβρη του 1963 την πήραν για πάντα μακριά από το Mehmet…
Ποτέ δεν γνώρισε τη μητέρα του, ούτε καν είχε μια φωτογραφία της…
Οι φίλοι με τους οποίους τον είχε αφήσει η μητέρα του για μερικές ώρες τον υιοθέτησαν και μεγάλωσε μαζί τους…
«Αν μεγάλωνα με τη δική μου μητέρα, ίσως να μην είχα μια τόσο καλή παιδική ηλικία» μου είπε… «Διότι ο (θετός) πατέρας μου πάντοτε μου συμπεριφερόταν τόσο καλά… Ότι ζητούσα μου το έδινε…»
Καθώς μεγάλωνε, συνειδητοποιούσε σταδιακά από τον τρόπο που η θετή του μητέρα μιλούσε στους γείτονες, ότι δεν ήταν η δική του μητέρα…
«Ποτέ δεν μου είπαν τίποτε, απλά το συνειδητοποίησα σταδιακά μόνος μου» μου είπε…
«Όπως όταν ήμουν άτακτος και η (θετή) μητέρα μου θύμωνε, κάποτε την άκουγα να παραπονιέται για μένα στους γείτονες… «Μεγαλώνεις τα παιδιά άλλων και κοίτα τι σου κάνει;» έλεγε… Αλλά το συνειδητοποίησα όταν προσπάθησα να βγάλω Κυπριακή ταυτότητα, ότι αυτό ήταν αλήθεια…»
Σιγά σιγά έμαθε γιατί η μητέρα του δεν μπόρεσε να επιστρέψει.
Είχε πάρει ταξί για να επιστρέψει αλλά ο ταξιτζής, ένας Ελληνοκύπριος από τη Λεμεσό, την μαχαίρωσε σε επτά σημεία στο σώμα της και μετά έριξε το βαριά τραυματισμένο σώμα της στην τουρκοκυπριακή γειτονιά της Λεμεσού…
Την βρήκαν το πρωί και την πήραν στο νοσοκομείο…
Σύμφωνα με τις φήμες που άκουσε, πέθανε εκεί και αφού κανένας δεν διεκδίκησε το σώμα της, θάφτηκε στο νεκροταφείο για τους εγκαταλελειμμένους στη Λεμεσό… Ο Mehmet Karadal δεν γνωρίζει που βρίσκεται αυτό το νεκροταφείο ή αν υπάρχει ή τι ακριβώς της συνέβηκε…
Ερευνούμε για να βρούμε οποιεσδήποτε πληροφορίες για αυτή, αλλά είναι σαν πως και την κατάπιε η γη χωρίς σημάδι και ως έσχατη λύση του εισηγήθηκα να γράψω την ιστορία και να τη δημοσιεύσουμε στις εφημερίδες YENIDUZEN και ΠΟΛΙΤΗΣ, μήπως και κάποιος θυμάται και μας βοηθήσει να καταλάβουμε τι πραγματικά της συνέβηκε και που μπορεί να είχε θαφτεί…
Η Ayten Ibrahim από τη Λεύκα έφυγε από το σπίτι μαζί με την αδελφή της και είχαν έρθει στη Λευκωσία για να ζήσουν και να δουλέψουν.
Η μητέρα τους αρνήθηκε να έχει οποιαδήποτε σχέση με τις δύο κόρες της έτσι η μια έφυγε για το Λονδίνο και η Ayten έμεινε στη Λευκωσία…
Όταν η Ayten Ibrahim εξαφανίστηκε, κανένας δεν πήγε στην αστυνομία για να ζητήσει οποιεσδήποτε πληροφορίες για αυτήν – τουλάχιστον κανένας από την άμεση της οικογένεια…
Η Ayten Ibrahim επίσης ποτέ δεν τοποθετήθηκε στον επίσημο κατάλογο «Αγνοουμένων Ατόμων», οπότε η Κυπριακή Διερευνητική Επιτροπή Αγνοουμένων ποτέ δεν έψαχνε για πληροφορίες για αυτήν…
Ένας γιατρός με τον οποίο συνεργαζόμουν για το θέμα των «αγνοουμένων» μου είπε ότι το καλύτερο άτομο για να μιλήσω είναι η κυρία Djemaliye Hodjaoghlou – ήταν στο νοσοκομείο στη Λεμεσό το 1963 και θα ξέρει…
Της τηλεφώνησα, όπως επίσης και ο Mehmet Karadal…
Όμως σταδιακά βυθιζόταν στη νόσο Alzheimer – αρχικά μου είπε ότι έχει ένα βιβλίο όπου είναι γραμμένα όλα τα ονόματα αυτών που πήραν στο νοσοκομείο στη Λεμεσό, όλοι εκείνοι που πέθαναν και όλες αυτές οι πληροφορίες είναι γραμμένες, αλλά το βιβλίο βρίσκεται στο υπόγειο της και ότι πρέπει να πάει και να το ψάξει και ζήτησε από μένα και τον Mehmet να της τηλεφωνήσουμε αργότερα…
Μίλησα με την κόρη της αργότερα και μου είπε ότι η μητέρα της δεν είναι καλά, ότι δεν θυμάται πράγματα…
Ο Mehmet Karadal μίλησε με την κυρία Djemaliye και ζήτησε βοήθεια και του είπε ότι πρέπει να φέρει το βιβλίο από το υπόγειο…
Του είπε ότι θυμάται αμυδρά ότι έφεραν κάποια με τον τρόπο που περιγράφεται – μαχαιρωμένη σε επτά σημεία – και πέθανε και θάφτηκε στο νεκροταφείο για τους εγκαταλελειμμένους αλλά είπε ότι δεν είναι σίγουρη για το όνομα ή αν είναι το ίδιο άτομο που μιλούμε…
Τα πράγματα έμειναν όπως ήταν – χωρίς να προχωρούν….
Όταν ο Mehmet Karadal έκανε αίτηση για ταυτότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν κατάφερε να την πάρει στην αρχή. Οι λειτουργοί στο τμήμα των ταυτοτήτων τον ρώτησαν για τη μητέρα του…
«Μα δεν ξέρω!» έλεγε… «Ήμουν βρέφος όταν εξαφανίστηκε…»
Ένας φίλος του τον πήρε στον Εισαγγελέα, ο οποίος έδωσε οδηγίες στο τμήμα ταυτοτήτων να ανοίξουν τα βιβλία τους και να ψάξουν για πληροφορίες για την «αγνοούμενη» μητέρα του Mehmet Karadal… Το έπραξαν και έτσι είναι που ο Mehmet βρήκε ακόμα λίγες λεπτομέρειες για τη μητέρα του και συνειδητοποίησε πλήρως ότι είναι πράγματι αλήθεια ότι ήταν υιοθετημένος. Το συνειδητοποίησε ότι όταν πήγε για να του εκδώσουν Τουρκοκυπριακή ταυτότητα στην ηλικία των 18 – το όνομα της μητέρας του στην ταυτότητα του ήταν Ayten Ibrahim, διαφορετικό από το όνομα της θετής του μητέρας… Τότε είναι που συνειδητοποίησε ότι δεν είναι η πραγματική του μητέρα αλλά η θετή…
Μια γειτόνισσα, η Havva, τον βοήθησε να έρθει σε επαφή με τη γιαγιά του… Κατ' ακρίβεια την έβλεπε στο δρόμο και την χαιρετούσε χωρίς να ξέρει ότι ήταν η γιαγιά του.
Στην αρχή η γιαγιά αρνιόταν να τον δει…
Όμως αργότερα, μαλάκωσε και έκλαιγε για το όλο συμβάν και άρχισαν να επισκέπτονται ο ένας τον άλλο στη Λευκωσία…
Βρήκε μια ξαδέλφη που είχε έρθει από το Λονδίνο για να εγκατασταθεί και τη συνάντησε… Μέσω αυτής βρήκε ακόμα λίγες λεπτομέρειες για τη θεία του που ζει στο Λονδίνο, αυτή που είχε φύγει…
Ένας φίλος του από το Λονδίνο του είπε ότι μπορεί να του στείλει μια φωτογραφία της μητέρας του…
Αυτή ήταν η πρώτη φορά που έβλεπε την «αγνοούμενη» μητέρα του – σε μια φωτογραφία που στάλθηκε από το Λονδίνο…
Την κορνίζαρε και την κρέμασε στον τοίχο του…
Οι θετοί του γονείς και η γιαγιά του έχουν όλοι πεθάνει – αλλά έχει τη φωτογραφία της μητέρας του κρεμασμένη στο τοίχο στο σπίτι του. Όποιος βλέπει τη φωτογραφία αυτή του λέει ότι μοιάζει με τη μητέρα του…
«Πως γίνεται τα αρχεία αυτών που πέθαναν στο νοσοκομείο και το που είναι θαμμένοι να είναι στο σπίτι μιας νοσοκόμας και όχι στις τουρκοκυπριακές αρχές υγείας;» μου έλεγε… «Πως γίνεται τα αρχεία αυτά να βρίσκονται στο υπόγειο του σπιτιού της ηλικιωμένης νοσοκόμας; Και δεν μπορεί να μας βοηθήσει λόγω της κατάστασης της… Ίσως κάποιος να μπορεί να τα διαβάσει και να μας βοηθήσει να βρούμε περισσότερες λεπτομέρειες για το τι συνέβηκε στη μητέρα μου…»
Κάνει έκκληση σε όποιον γνωρίζει οτιδήποτε για την τύχη της «αγνοούμενης» μητέρας του, που δεν είναι καν στον επίσημο κατάλογο των «αγνοουμένων ατόμων» της Κυπριακής Διερευνητικής Επιτροπής Αγνοουμένων…
Αν γνωρίζετε οτιδήποτε, αν ακούσατε κάτι, σας παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μου επώνυμα ή ανώνυμα – το τηλέφωνο μου είναι 99 966518.
Κάντε το σαν ανθρωπιστική χειρονομία σε ένα συνάνθρωπο που μοιράζεται το νησί αυτό μαζί σας, που θέλει να μάθει την τύχη της «αγνοούμενης» μητέρας του…
Θα το εκτιμήσουμε ιδιαίτερα…
Photo: Ο Mehmet Karadal με τη φωτογραφία της μητέρας του…
(*) Article published in POLITIS newspaper on the 22nd of January 2017, Sunday.
(**) Article in Turkish published in YENİDÜZEN newspaper:
http://www.yeniduzen.com/kayip-bir-annenin-izinde-9945yy.htm
http://www.yeniduzen.com/kayip-bir-annenin-izinde-2-9951yy.htm
http://www.yeniduzen.com/kayip-bir-annenin-izinde-3-9954yy.htm
No comments:
Post a Comment